[SF] Minho Birthday Special 2Min

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคชั่ววูบของไรท์เขียนสนอง need ตัวเอง ก็วันเกิดพี่มินโฮทั้งทีอ่ะเนาะขอบ้างอะไรบ้าง

***ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินเสื่อมเสียชื่อเสียงแต่อย่างใด***

Trans 151206 Otoemon

 Mc : พวกคุณรู้สึกว่าได้รวมตัวกันเมื่อไหร่? 

JH : เมื่อวานนี้ครับ แทมิน มินโฮ และผมเราอยู่ในห้องและพูดคุยกันครับ                                             

TM : จริงหรอ? 

MC : พวกคุณพักห้องเดียวกัน? 

JH : พวกเรามีห้องพักของแต่ละคนในโรงแรม แต่พวกเรามักจะมารวมกันในห้องเดียวและพูดคุยกันครับ 

MC : อ่า...แทนที่พวกคุณจะกลับห้องของแต่ละคน พวกคุณมักจะรวมตัวกันในห้องเดียว? 

TM : พวกเรามักไม่ทำแบบนั้นนะครับ *หัวเราะ* 

MC : คุณไม่ได้อยู่ด้วยหรอ? 

JH : แค่เมื่อวานนี้! เราไม่ค่อยทำแบบนั้น แต่เมื่อวานนี้เราอยู่ด้วยกัน ช่วยเห็นแก่การสัมภาษณ์นี้หน่อยเถอะ! 

คิดถึงบทสัมภาษณ์นี้ทีไรผมรู้สึกขำทุกทีก็หน้าพี่จงฮยอนเหวี่ยงๆนี่มันตลกจริงนะการที่น้องเล็กอย่างผมได้แกล้งพี่รองของวงต่อหน้าสื่อนี่มันก็สนุกดี จริงๆที่ผมบอกว่าเรามักไม่ทำแบบนั้นคือไม่ได้รวมตัวกันน่ะผมแกล้ง ก็พี่จงฮยอนน่ะสิหลุดไปแล้วว่าเรามารวมอยู่ห้องเดียวกันเพราะผมพักอยู่กับพี่มินโฮนี่ การที่พี่จงฮยอนบอกว่ามาหา2minที่ห้องมันทำให้คนอื่นรู้ว่าเราพักห้องเดียวกัน ก็ผมเขินนิ! แล้วดูพี่มินโฮสินั่งยิ้มอยู่ได้ไม่คิดจะแก้ต่างบ้างเลยดีนะผมตีเนียนแต่ไม่รู้ว่าแฟนๆจะคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว~ >//< 

"แทมินอาบน้ำได้แล้วครับ"

 "อ๊ะ! พี่มินโฮตกใจหมดเลย"

 ผมที่นั่งคิดอะไรอยู่เพลินๆก็ต้องสะดุ้งที่อยู่ๆพี่มินโฮที่มาจากไหนไม่รู้โพล่งขึ้นมาก็ตกใจสิ ขวัญเอ๋ยขวัญมา ผมยกมือขึ้นกุมที่อกข้างซ้ายพลางลูบเบาๆเพื่อเรียกขวัญก่อนจะหันหน้าไปทางพี่มินโฮที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้าประตู O_o งานนี้บอกเลยซิกแพคแน่นมาก~ หุหุ 

"ตกใจหรอ? ขอโทษที" 

สงสัยหน้าผมมันคงบึ้มไม่สบอารมณ์เท่าไหร่พี่มินโฮเลยหน้าสลดลงนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยขอโทษผมเสียงแผ่ว ผมอยากจะขำพี่เขาจริงๆแล้วอยากตะโกนออกไปว่าผมหายตั้งแต่เห็นพี่เปลือยแล้วแหละแต่ผมยังไม่หายตกใจเลยทำหน้าระรื่นไม่ได้ 

"อ่า..ไม่เป็นไรฮะ...แทมินขอตัวนะ" 

"....แท...." 

ผมบอกปัดไปก่อนจะขอตัวแล้วรีบวิ่งหนีจากชี(กึ่ง)เปลือยตรงหน้าทันทีเพราะตอนนี้ใจผมสั่นแรงมาก มากจนผมคิดว่าถ้าขืนยังยืนอยู่ตรงนั้นมีหวังมันคงกระเด้งออกมาโชว์สเต็ปเทพเต้น Ring Ding Dong ให้พี่มินโฮดูแน่ๆ แต่ที่เทพกว่าคงเป็นผม 'อี แทมิน' คนนี้ที่สปีดความเร็วของฝีเท้าหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่บนเตียงวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำปิดประตูทันทีโดยได้ยินแค่เสียงของพี่มินโฮที่เรียก 'แท...' ใครสนกันวินาทีนี้รักษาหัวใจที่สั่นแรงนี้ไว้ดีกว่า เพราะกลัวว่ามันจะออกมาโชว์สเต็ปเทพ 

พอเข้าห้องน้ำมาได้ผมก็ต้องยืนสงบสติอารมณ์หน้ากระจกแป๊บ เอ๊ะ! หน้าผม! มันขึ้นสีอ่ะ! แดงเป็นริ้วๆเลยพี่มินโฮจะเห็นไหมเนี่ย แล้วถ้าพี่มินโฮเห็นล่ะ?! พี่เขาจะมองผมเป็นคนยังไง โอ้ยตาย ตาย ตาย อีแทมินอยากจิคราย T^T ยุบหนอ พองหนอ ใจเย็นๆหนอ ซิกแพคพี่มินโฮหนอ เฮ้ย!!! ใจเย็นๆแทมินใจร่มๆไว้ หายใจเข้าลึกๆ!! ผมใช้เวลาพอสมควรก่อนจะสงบลงได้เมื่อสงบสติอารมณ์ใจร่มๆแล้วก็ได้เวลาอาบน้ำ~ ผมวางชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวไว้ตรงเคาน์เตอร์วางผ้าจัดการถอดสเวกเตอร์ตัวเก่งออกปลดกระดุมเชิ้ตที่ละเม็ดอย่างบรรจง มือบางปลดกระดุมเดฟออกก่อนจะค่อยๆ... 

.

.

.

.

เดี๋ยว!!! ทำไมผมต้องบรรยายกิจวัตรส่วนตั๊วส่วนตัวด้วยเนี่ย! ไม่! หยุดเลยอีแทมินไรท์ก็ด้วย! ไม่ให้เห็นหรอกเขาหวง                      (จะเก็บไว้ให้สามี(?)ดูคนเดียว)

...... 

"แท..." 

ปึ้ง! ผมยังคงยืนอึ้งอยู่หน้าประตูที่เดิมหลังจากที่ผมกับแทมินเข้ามาในห้องผมรู้สึกเหนียวตัวก็เลยเข้าไปอาบน้ำก่อนพออาบเสร็จผมก็ออกมาเพื่อที่จะตามน้องไปอาบน้ำก็เห็นเจ้าตัวเล็กนั่งหันหลังห้อยขาอยู่ตรงระเบียงห้องเลยเดินเข้าไปหาแล้วเรียกน้อง พอน้องได้ยินเสียงผมเหมือนเจ้าตัวจะตกใจใช่เล่นเพราะเห็นเหมือนสะดุ้งนิดๆมือเล็กๆนั่นถูกยกขึ้นมากุมที่หน้าอกลูบปอยๆแล้วใบหน้าน่ารักนั่นก็ค่อยๆหันมาทางผมแล้วทำหน้าบึ้งใส่ ผมที่ยิ้มร่าเลยสลดลงแล้วเอ่ยขอโทษน้องแทน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องตกใจนะแค่เรียกปกติแต่ไม่คิดว่าน้องจะตกใจ สงสัยน้องคงโกรธไม่ก็งอนจัดเพราะอยู่ดีๆเจ้าตัวเล็กที่ผมคิดว่าถ้าเห็นแผงอกช็อคโกแล็ตที่ใครๆต่างคลั่งไคล้ของผมน้องต้องตะลึงในแผงอกล่ำ หน้าแดงแปร๊ด ไม่ก็กรี๊ดสลบเหมือนแฟนๆหลายๆคน แต่ผมคงคิดผิด! ผมรู้สึกผิดหวังที่ทำให้น้องโกรธแต่สิ่งที่ผมผิดหวังมากกว่าคือน้องไม่สนใจอกช็อคโกแล็ตของผมเลย! คือไม่ใช่ว่าผมจะถอดเสื้อเดินโชว์ซิกแพคให้ใครต่อใครเห็นบ่อยๆง่ายๆนะ! วันนี้ผมตั้งใจไม่ใส่เสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยใส่เเค่ผ้าขนหนูผืนบางผืนเดียวพันรอบเอวปกปิดช่วงล่างเอาไว้ ผมตั้งใจอ่อยขนาดนี้น้องยังไม่สนใจเลยอ่ะ! ผมควรพิจารณาตัวเองใช่ไหม? น้องต้องงอลมากแน่ๆขนาดผมพยายามเรียกน้องไว้แทมินยังคงไม่ฟังวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงดังใส่ T^T 

แต่เอ~ ถ้าผมตาไม่ฝาดเหมือนผมจะเห็นน้องหน้าขึ้นสีนิดๆนะ  คืนนี้ไม่รอดแน่แทมิน หึหึ

*****************************************************************************************************************************************

หลังจากที่เจ้าตัวเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำผมก็ยืนมองบานประตูสีขาวนั่นก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมแล้วเดินไปเปิดทีวีดูฟุตบอลรอน้องที่โซฟาห้องนั่งเล่น รอสักพักผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยหันหลังกลับไปมองเเทมินในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลผมสีบลอนด์เปียกลู่ตามใบหน้าใสที่ไร้เครื่องสำอางมันทำให้น้องดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

"เอ่อ...พี่มินโฮ...มีอะไรรึเปล่าฮะ?"
"..??.."
สงสัยผมคงมองน้องนานไปหน่อยเจ้าตัวเล็กถึงรู้สึกแปลกๆที่ผมจ้องน้องเลยเอ่ยถามผมเสียงแผ่ว

"แทมินไปไหน?"
"นอนฮะ"
"ทั้งที่ผมยังไม่แห้งเนี่ยนะ?"
แทมินทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอนผมเลยเอ่ยถามขึ้นน้องบอกแค่ว่าจะเข้านอนแต่ผมน้องยังไม่แห้งเลยนิ

"จะนอนทั้งๆที่ผมเปียก?"
"ฮะ ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ไม่ได้! เดี๋ยวไม่สบาย...มานี่มาเดี๋ยวพี่เช็ดผมให้"
ผมทำเสียงดุน้องไปงั้นแหละก็เจ้าตัวเล็กนี่ดื้อดึงจะนอนทั้งๆที่ผมเปียกถ้าไม่สบายขึ้นมาล่ะจะทำไง แทมินทำหน้าบึ้งมู่ปากใส่ผมแต่ก็ยอมเดินมาหาที่โซฟาหน้าทีวีดีๆท่าทางจะเกร็งนิดๆ พอแทมินเดินเข้ามาใกล้น้องก็หยุดชะงักยืนอึ้งทำตาโตไม่ยอมนั่งลงสักทีผมเลยเงยหน้าขึ้นมองเห็นน้องก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าใสที่ขึ้นสีระเรื่อสงสัยน้องเขินที่ผมยังคงอยู่ในสภาพเดิมคือผ้าขนหนูพันรอบเอวเปลือยท่อนบนนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์เหมือนพวกโรคจิตเลยแฮะแต่ใครสนกัน ก็ผมตั้งใจอ่อยขนาดนี้แล้วก็ต้องอ่อยให้ถึงที่สุด!

แทมินยังคงยืนก้มหน้าไม่ยอมนั่งอยู่อย่างนั้นจนผมต้องฉุดน้องให้ลงมานั่งตักแทมินคงตกใจน่าดูที่อยู่ๆผมก็ฉุดน้องให้นั่งลงพอน้องสัมผัสหน้าตักผมแค่นั้นแหละน้องก็อุทานเสียงดังรีบเด้งตัวยืนตรงทันที

"พี่มินโฮอ่ะ!" 

"ฮะฮาฮ่าๆๆๆๆๆ โอเคๆพี่ขอโทษนั่งลงดีๆสิ"
แทมินค้อนผมอย่างเอาเรื่องแต่ท่าทางแบบนั้นมีหรือที่ชเวมินโฮคนนี้จะใส่ใจเพราะไม่ว่าน้องทำท่าทางเหวี่ยงกระฟัดกระเฟียดหน้าบูดบึ่งง้ำงอยังไงสุดท้ายแทมินก็ยังคงน่ารักในสายตาผมอยู่ดี ผมหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่อยู่แต่ก็ต้องยอมสงบลงก่อนที่เจ้าตัวเล็กนี่จะงอนไปมากกว่านี้ ผมบอกให้แทมินนั่งลงตรงพื้นระหว่างหว่างขาเพื่อที่จะได้เช็ดผมให้อย่างถนัด แทมินชั่งใจสักพักแต่ก็ยอมนั่งลงดีๆผมเลยหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ไหล่ตัวเองยกขึ้นมาวางทับบนหัวทุยก่อนจะค่อยๆคลึงขยี่น้องอย่างเเผ่วเบา

จากที่แทมินดูจะเกร็งๆในตอนแรกน้องก็เริ่มผ่อนคลายและหลับตาลงกลิ่นหอมอ่อนๆจากเจ้าตัวเล็กนี่ทำผมแทบบ้า ทั้งๆที่เราก็ใช้แชมพู ครีมอาบน้ำตัวเดียวกันแต่ทำไมผมใช้กลิ่นถึงไม่หอมขนาดนี้หรือนี่คือกลิ่นหอมธรรมชาติของน้อง ผมก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมนั่นบนผมนุ่มผมสีบลอนด์ที่ผ่านการทำสีมามากมายถูกตัดจนทั้งหัวเหลือผมแค่ครึ่งเดียวแต่แทมินยังคงดูดีไม่ว่าน้องจะเซ็ดผมทรงไหน

"พ พี่มินโฮ...."
เสียงหวานหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมือหนาของร่างสูงที่ควรจะอยู่ขยี่ผมบนหัวเล็กกลับจับเชิ่ดคางมนให้ใบหน้าน่ารักเงยหน้าขึ้นมา แทมินมองมินโฮตาแป๋วใบหน้าน่ารักนั่นขึ้นสีระรื่อจนอดใจที่จะก้มลงไปฟัดแก้มใสนั่นไม่ได้ มินโฮประทับริมฝีปากอุ่นบนหน้าผากนวลอย่างแผ่วเบาก่อนลากไล้อ้อยอิ่งลงไปตามสันจมูกโด่งผิวเนื้อเนียนนุ่มทำให้มินโฮแทบคลั่ง จมูกโด่งคลอเคลียที่พวงแก้มใสก่อนริมฝีปากอุ่นจะประทับลงเบาๆบนกลีบปากอิ่ม....

Rrrrrrrrrrrr

ตึ้ง!

"มินโฮ!"

โทรศัพท์แผดเสียงดังอย่างบ้าคลั่งบวกกับบุคคลปริศนาที่อยู่ๆก็โผล่เข้ามาอย่างไร้มารยาท! ส่งผลให้ร่างทั้งสองต้องผละออกจากกัน แทมินดูท่าจะตกใจสุดขีดมือบางรีบผลักหน้ามินโฮให้ออกห่างก่อนที่เจ้าตัวจะรีบลุกขึ้นยืนแล้วมองไปทางบุคคลปริศนาที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงประตู

"เอ่อ...พี่..ขอโทษทีคือ...ไม่รู้ว่านายสองคน...."
บุคคลปริศนาที่เปิดประตูเข้าห้องอย่างไร้มารยาทคือ'คิมจงฮยอน'พี่รองของวง! ร่างหนาเองก็ตกใจนิดหน่อยที่เปิดประตูเข้ามาตอนที่ทั้งคู่กำลังจะ... เขาไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะเพียงแต่เปิดเข้ามาโดยที่ไม่เคาะประตูก็ใครจะรู้เล่าว่าไอ้เด็กสองคนนี้มันจะทำบัดสีโดยไม่คิดจะล็อกประตูห้อง! จงฮยอนขอโทษน้องๆพลางประสานมือใช้นิ้วชี้จิ้มกันอย่างล้อเลียน

แทมินที่ทั้งเขินทั้งอายยืนก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงแปร๊ดของตนถ้าเป็นไปได้แทมินอยากมุดพื้นแทรกแผ่นดินหนีกลับเกาหลีแต่แทมินทำไม่ได้ สิ่งเดียวที่พอจะหลีกเลี่ยงการถูกสายตาและท่าทางหยอกล้อของจงฮยอนได้คือแทมินต้องหนีจากตรงนี้ ไวเท่าความคิดแทมินจึงตัดสินใจเอ่ยขอตัวไปรับโทรศัพท์ที่ยังคงแผดเสียงดังลั่นอยู่ในห้องนอนอย่างลุกลี้ลุกลนด้วยท่าทางเขินอายแต่ก็ไม่วายโดนพี่รองเอ่ยแซวอยู่ดี

"พี่เข้ามามีอะไรป่ะเนี่ย?"
"ขอยืมครีมอาบน้ำหน่อยดิ"
"แค่นี้?...ขัดจังหวะจริงๆ!"
"เออโทษทีไม่ได้อยากขัดนะเว้ย~ ก็ใครมันจะไปรู้ว๊ะว่าแกจะเข้าด้ายเข้าเข็มกับน้องประตูก็ไม่ได้ล็อก"
มินโฮหัวเสียอย่างมากที่จงฮยอนเข้ามาขัดจังหวะของตนน้องหนีไปเลยเห็นไหมอุตส่าห์หาเรื่องเข้าใกล้น้องกำลังเคลิ้มเลย ยิ่งรู้ว่าจงฮยอนเข้ามาเพื่อที่จะขอยืมครีมอาบน้ำยิ่งโมโหไปใหญ่ร่างสูงเลยเดินเข้าไปหยิบครีมอาบน้ำให้พี่รองอย่างปึงปังเสียอารมณ์

"ไม่เอาน่ามินโฮพี่มายืมแค่นี้ก็กลับแล้วไว้แกค่อยสานต่อดิไอ้น้อง"
"แทมินคงให้ผมใกล้....พี่กลับไปเลยเสียอารมณ์จริง"
มินโฮดันร่างหนาของจงฮยอนออกจากห้องก่อนจะปิดประตูแล้วล็อกอย่างดีไว้ค่อยสานต่อหรอเหอะ! ป่านนี้แทมินคงปิดประตูล็อกห้องคุมโปงไปแล่ว! แล้วอารมณ์ที่ยังค้างของผมล่ะ! พี่จงฮยอนผมจะฆ่าพี่~~~~~~~~~~~~~~~~~

151209

Happy birthday to youuu 

Happy birthday to youu 

happy birthday...

อืมม แงมๆ ใครมาร้องเพลงอะไรแต่เช้าเนี่ยคนจะหลับจะนอนเสียงดังรบกวนจริงๆ ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนของหอพักที่โซลเรากลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วพอกลับมาผมก็ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ออกไปไหนเพราะผมยังอายไม่กล้าเข้าหน้าพี่จงฮยอนเลย ก็พี่เขาเอาแต่ล้อจนตอนนี้พี่ๆในวงรู้หมดแล้วว่าที่ปรากวันนั้นพี่มินโฮจะเข้าเข็มผม งือออ น่าอายชะมัด! พี่จงฮยอนนะพี่จงฮยอนไอ้พี่เป็ดบ้า ส่วนพี่มินโฮรายนั้นน่ะไม่ต้องพูดถึงเพราะกลับมาก็ไปถ่ายละครต่อชีวิตมีแต่ละคร งาน กีฬา ผมงอนอีแทมินคนนี้งอน! แต่เดี๋ยวนะเหมือนได้ยินเพลง happy birthday

happy birthday~ 

happy birthday to you~~ 

เฮ้!!!!!!

"สุขสันต์มินโฮเดย์"
"สุขสันต์วันเกิดนะไอ้น้องรัก~"
"สุขสันต์วันเกิดนะมินโฮ"
"อ่า..ขอบคุณทุกคนมากๆนะครับแล้ว..."
"น้องยังไม่ตื่นน่ะ"
"อ่าฮะ...งั้นผมขอตัวก่อนนะไว้ตอนเย็นจะมาปาร์ตี้ด้วย"

เสียงนั่น! เสียงพี่ๆ นะ นั่นมันพะ เพลง! ผมรีบหันไปดูปฏิทินดิจิตอลที่แขวนอยู่ข้างนาฬิกาเรือนหรู 15:12:09 

"วันเกิดพี่มินโฮ!"

ตกใจยิ่งกว่าไฟไหม้บ้านผมรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงกุลีกุจอวิ่งออกจากห้องไปทันที

"พี่คีย์ แค่กๆ พ พีมินโฮล่ะฮะ?"
"อ้าวแทมินตื่นแล้วหรอ มินโฮออกไปเมี่อเกี๊ยะ" 

ผมวิ่งสุดแรงที่มีแล้วนะแต่ไม่ทันพี่มินโฮออกไปแล้วผมเลยคอตกเป็นหมาหงอยแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นบางสิ่งที่พี่อนยูถืออยู่ ของขวัญ! ไวเท่าความคิดเด็กน้อยอีแทมินคนนี้ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งกลับเข้าห้องทันที

"อยู่ไหนนะ....อยู่ไหน...อยู่ไหน"
ผมจัดการควักตู้ค้นกระเป๋าเพื่อหาของขวัญวันเกิดสำหรับพี่มินโฮผมซื้อมาจากปรากเลยนะนั่น ผมจำได้ว่าผมเอาใส่กระเป๋าเสื้อผ้าแต่ทำไมมันหาไม่เจอล่ะหรืออยู่ในตู้ ผมรีบผละออกจากกระเป๋าเดินทางใบโตมุ่งหน้าสู่ตู้เสื้อผ้าผมตะกุยกองเสื้อผ้าอยู่นานแต่มันก็ไม่เจอกล่องของขวัญของพี่มินโฮเลย จะทำไงดีออกไปซื้อ! ไม่มีตังค์ หาของขวัญชิ้นอื่นที่มี! นายไม่มีของขวัญ แล้วจะทำยังไงล่ะ! อยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร จะบ้าหรอวันเกิดพี่มินโฮนะ! แค่เห็นหน้านายพี่มินโฮก็มีความสุขแล้ว ความคิดสองฝั่งของผมกำลังตีกันรวนแล้วผมจะทำไงดีล่ะ หรือว่า.....

.

.

.

.

.

วันนี้วันเกิดผมแต่ผมต้องออกมาถ่ายละครเพราะอาทิตย์หน้าก็จะปิดกองแล้วเลยต้องเร่งถ่ายกันหน่อย เช้าวันนี้ผมคิดว่าจะเห็นใบหน้าน่ารัก รอยยิ้มหวานๆ เสียงใสๆของแทมินแต่ไม่! ตื่นมาผมยังไม่เห็นหน้าน้องเลยพูดว่าตั้งแต่กลับจากปรากเรายังไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำเพราะพี่จงฮยอนคนเดียวเลยทะเล่อทะล่าเข้าห้องคนอื่นไม่รู้เวล่ำเวลา ถึงทุกคนรวมพี่จินจะรู้ว่าผมกับแทมินมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินพี่น้องและเกิดเรื่องอย่างว่าในหอพักบ่อยครั้งไม่ใช่แค่คู่ผมแต่รวมถึงคู่พี่จงฮยอนกับคีย์ด้วย แต่ถึงเราจะมีอะไรกันบ่อยครั้งแต่น้องก็ไม่เคยชินและเขินอายอยู่ตลอดลำพังแค่เรารู้กันสองคนน้องยังอายมากแล้วแต่นี่! พี่จงฮยอนดันมาเห็นเข้าดีนะแค่จูบกันอยู่ขืนพี่เขาเข้ามาตอนผมเข้าเข็มน้องอยู่ล่ะก็แฟนๆคงได้ตราหน้าผมว่าเป็นฆาตกรฆ่าพี่จงฮยอนแน่ๆ ชเวมินโฮเสียใจ T^T ผมอยากคุยกับน้องอยากได้ของขวัญจากแทมิน~~~

หลังถ่ายละครเสร็จผมก็รีบกลับหอทันทีเพราะเรานัดกันไว้แล้วว่าจะปาร์ตี้ผมจะได้เห็นหน้าแทมินแล้วววว พอรถกองถ่ายจอดส่งผมที่หน้าหอชเวมินโฮคนนี้ก็ไม่รอช้าใส่เกียร์หมาขึ้นห้องทันที พอขึ้นมาถึงก็จัดการเปิดประตูห้องเข้ามาแต่ภายในห้องกลับมืดสนิทมีเพียงแสงไฟที่ลอดออกมาจากช่องประตูห้องนอนของผมเท่านั้น ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่มีใครอยู่เลยทั้งๆที่นัดกันแล้วแท้ๆและวันนี้ก็วันเกิดผมด้วย ผมเดินหาทุกคนจนทั่วแต่ก็ไม่เจอใครเลยได้ยินเสียงกุกกักๆและเสียงบ่นพึมพำ เสียงนั่นดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนของผม

มินโฮตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอน โจรรึเปล่า? มือใหญ่จับลูกบิดประตูเปิดเข้าไปเจ้าตัวถึงกับต้องตะลึง! ก็สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเด็กน้อยอีแทมินที่อยู่ตรงหน้าเขานี่นอนเอาริบบิ้นพันตัวผูกโบว์บนหัวกำลังห่อตัวยิ้มแฉ่งอยู่บนเตียงขนาดกลางของเขา!

"แทมิน...."
"สุขสันต์วันเกิดฮะพี่มินโฮ"

ร่างบางว่าพลางขยิบตาใส่ มินโฮทั้งอึ้ง ทั้งตกใจ และตื่นเต้นอย่าบอกนะว่านี่คือของขวัญจากแทมิน มินโฮมองร่างบางที่นอนเตะขาไปมาอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเด็กใสๆของใครหลายคนจะแสบซ่าขนาดนี้! นิ้วเรียววาดแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนจะผละออกมากระดิกดิ๊กๆให้มินโฮเข้ามาหา ร่างสูงไม่ปฏิเสธและปฏิบัติตามบัญชาโดยการเดินเข้าไปหาของขวัญที่รอให้เขาแกะอย่างอดใจไม่ไหว

"อ๊ะ พี่มินโฮ"

 แทมินอุทานเสียงหลงอย่างตกใจที่อยู่ๆก็โดนมือหนากระชากร่างของตนขึ้นมาจนลอยลิ่วติดแผงอกที่ตอนนี้เชิ้ตตัวเก่งถูกปลดกระดุมออกก่อนหน้าแล้วสามเม็ด วงแขนแกร่งกอดกระชับร่างบางให้แนบชิดกายอีกคราลมหายใจอุ่นๆเปล่ารดหน้าผาก มินโฮจุมพิตที่หน้าผากมนก่อนจะลากไล้ปลายจมูกคลอเคลียไปมาบนแก้มเนียนที่ขึ้นสีระเรื่อ ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนกลีบปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ร่างสูงขบเม้มที่ริมฝีปากของร่างบางจนแทมินไม่อาจต้านทานความต้องการของอารมณ์ได้แทมินหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ มินโฮละเลียดชิมริมฝีปากอิ่มอย่างกับขนมหวานรสเลิศแรงขบเม้มที่กลีบปากล่างทำให้แทมินต้องยอมเผยอปากส่งผลให้ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปกวาดหาความหอมหวานในโพรงปากเล็ก มือหนาที่กอบกุมอยู่ที่เอวบางลากไล้สัมผัสไปทั่วผิวเนื้อเนียนใสมินโฮค่อยๆปลดริบบิ้นที่ห่อตัวร่างบางในอ้อมกอดอย่างไม่รีบร้อน 

แทมินครางอื้ออึงรับสัมผัสวาบหวามที่มินโฮมอบให้ มือบางข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้อกแกร่งส่วนอีกข้างกอบกุมอยู่ที่ลำคอหนาบีบรัดต้นคอร่างสูงจากแผ่วเบาเป็นร้อนแรงตามแรงอารมณ์ที่คนตัวสูงจงใจโหมกระหน่ำ มือหนาบีบเค้นผิวเนื้อเนียนนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายของแทมินทำให้ตื่นเต้นทุกครั้งที่สัมผัสมินโฮแทบจะคลั่งตายยามร่างกายของคนใต้ร่างตอบสนองรับสัมผัสของเขา ร่างสองร่างเบียดเสียดแนบชิดลมหายใจเปล่ารดกันผสานเสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะแรงอารมณ์ถาโถมโหมกระหน่ำจนความสุขหลั่งไหลพรั่งพรู

มินโฮประกบจูบที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้งรสจูบที่ร้อนแรงและวาบหวามเหมือนร่างกายถูกสูบอากาศหายใจ มือบางจึงขยุ้มเข้าที่อกแกร่งเพื่อส่งสัญญาณว่าตนกำลังจะขาดอากาศหายใจมินโฮจึงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อมินโฮใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่ริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบาก่อนจะเกลี่ยปอยผมชื้นเหงื่อที่ตกลงมาบดบังใบหน้าน่ารักไล้สัมผัสแก้มเนียนอย่างรักใคร่

"สุขสันต์วันเกิดนะฮะพี่มินโฮ"
"ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะครับ พี่รักแทมินนะ"
"แทมินก็รักพี่มินโฮฮะ"

รอยยิ้มหวานถูกส่งให้กันและกันอย่างจริงใจคำพอดรักที่กลั่นออกมาจากข้างในพรั่งพรูอย่างสุดซึ้ง มินโฮจุมพิตที่เปลือกตาร่างบางแผ่วเบาก่อนทั้งคู่จะหลับพริ้มอย่างอ่อนล้าเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน "ฝันดีนะครับ ที่รัก"

#The end

Birthday พี่ชเวเมียนโฮของเราแก่ขึ้นอีกปี ไรท์ก็ขอให้พี่แกมีความสุขกับชีวิตจะหนีไปนอนกับเมียน้อยทั้งทีขอให็เมียสี่พี่แกจับไม่ได้5555 

ไรท์มาต่อให้แล้วน๊าอัพดึกไปนิดเพราะไรท์ปั่นเกือบไม่เสร็จ!! เร่งแทบแย่เพื่อรีดเดอร์ของไรท์เลยน๊าาาา มันอาจมึนๆอึนๆไปหน่อย    เพราะไรท์ยังไม่ถึง 18 ไรท์ใสๆ(?) ประเด็นคือไรท์แต่ง NC ไม่เป็นไม่ว่าไรท์นะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ ^^